More Human, More Divine

Homily

December 17, 2014

Ang Unang Pagbasa kabahin sa gitawag nato nga “Panalangin ni Jacob” (The Blessings of Jacob). Gipatawag ni Jacob ang iyang mga anak ug giingnan: “Pagtigum kamo, ug patalinghugi ninyo, mga anak ni Jacob; Ug magpatalinghug kamo sa inyong amahan nga si Israel” (Gen. 49:2). Atong ma-obserbahan nga ang panalangin nga gihatag ni Jacob sa iyang mga anak, ilabi na kang Judah, nga karon atong nadungog, nagdala usab ug usa ka panagna (prophecy).

Panalangin nga nahimong panagna, kining tanan hingpit nga natuman diha kang Kristo. Tulo ka mga panalangin-nga-panagna (blessing-prophecy) nga natuman diha kang Kristo:

a)      “Pagadayegon ka sa imong mga igsoong lalake: Ang imong kamot anha sa liog sa imong mga kaaway; Ang mga anak sa imong amahan managyukbo kanimo” (Gen. 49: 8). Natuman kini sa panahon ni David, kaliwat ni Judah nga maoy naghari sa Israel sulod sa 40 ka tuig. Gibuntog ni David ang tanang mga kaaway sa Israel ug giyukboan siya sa mga hari sa yuta sa Canaan. Apan si Hesus ang kahingpitan sa katumanan niining maong panagna. Gibuntog Niya ang kaaway sa tanan (the ultimate enemy): ang sala. “At the name of Jesus, every knee shall bend in the heavens and on earth, and under the earth” (Phil. 2: 10).

b)     “Si Juda itoy sa leon… nga nagtikotkot siya, ug milukso siya ingon sa leon, Ug mao kini ingon sa leon nga baye. Kinsa ang magapukaw niini?” (Gen. 49: 9). Ang leon mao ang hari sa mga mabangis nga mga mananap. He is the terror of the forest when he roars – the Lion King. Kung makatangag siya ug biktima, walang mangahas mokalaban kaniya. By this it is foretold that the tribe of Judah should become very formidable, and should not only obtain great victories but should peaceably enjoy what was got by those victories. Judah is compared not to a lion rampant, always raging but to a lion couching, enjoying the satisfaction of his success. Usa ka Leon nga nagtamasa (enjoying) sa iyang kadaugan. Kining tanan natuman diha kang Hesus. Sa basahon sa Gipadayag (5:5), si Hesus gitawag nga “Leon sa Banay ni Judah”.

c)  “Ang cetro sa gahum dili pagakuhaon kang Juda, Hangtud nga moabut si Shilo; Ug maiya ang pagka-masinulondon sa mga katawhan” (Gen. 49: 10). Tinood man, wala gayod makuha gikan sa banay ni Judah ang pagkapangulo sa Israel hangtod nga natawo si Hesus, kaliwat ni David, kaliwat ni Judah.

Sa atong Ebanghelyo, gisubay ni San Mateo ang kaliwat ni Hesus. Importante kaayo alang sa mga Judio ang pagsubay sa ilang kagikan. For the Jews, knowing or tracing their genealogies is very important because these are proofs of their belongingness to the chosen people of God, Israel. Buot ni Mateo ipakita nga si Hesus mao ang katumanan sa mga blessings-prophecy ni Jacob.

Unsa man ang mga pagtulun-an nga atong makutlo gikan niining maong kagikan (genealogy) ni Hesus? Adunay tulo:

1)      God is faithful to His promise. Ang tawo mamahimo pang dili motuman sa iyang saad; apan ang Diyos makanunayon. Pipila na ka henerasyon ang milabay, apan gituman gihapon Niya ang iyang panaad pinaagi kang Jacob. Kita kaha: faithful ba kaha kita sa atong mga panaad sa Ginoo?

2)      God can write straight with crooked lines. Most of the time, we put obstacle to God’s grace with our infidelities and sinfulness. But God even uses our failures, sins and weaknesses as instruments to show us His mercy. Nakita nato kini sa family tree ni Kristo. The Gospel makes no effort to “sanitize” his origins, or the members of his immediate family. There are FOUR women with defects mentioned: Tamar, Rahab, Ruth, and Bathsheba.

·        The story of Tamar is a story of incest. Tamar was the daughter-in-law of Judah with whom she slept because Judah’s sons could not give her children.

·        Rahab’s is a story of a prostitute, not even a Jew, who protected the spies of Israel as they were preparing to demolish her city, Jericho. As a result of her sacrifice, she and her family were protected.

·        Ruth’s story is that of fidelity of a woman who did not belong to God’s people.

·        Bathsheba’s story is that of infidelity.

Despite these defects, God still realizes His plan. If God accepts all our defects and still continues to do good to us, to bless us and to do good to others through us, how can we not tolerate the defects of others and continue to do good despite the fact that we see their defects?

3)      Jesus fully entered our human condition, with all its virtues and vices. Si Hesus tinood nga Diyos ug tinood nga tawo. When He fully accepted and embraced the human nature, the Son of God really did become one of us except sin. And, if Jesus was totally incarnated in the world so that he could communicate the message of God’s love to the world, then we, too, must be totally incarnated. As St. Josemaria said: “In order to become more divine, we have to become more human”. If we think that, in order to be true to Jesus, we have to separate ourselves from a material and sinful world, we are not true to our calling. We cannot be the “salt” of the earth, unless we are fully inserted into it. But we can do that only when we also fully identify with the values and concerns of the Kingdom of God. Otherwise we are salt without taste.

Let us ask the Blessed Virgin Mary to help us remain faithful to God despite our “crooked lines”. As we venerate the Sacred Humanity of Jesus, may we learn to become more human, so as to become more divine. Amen.